WEEK 3

hallo iedereen!


Van de week heb ik wat grappigs meegemaakt. Ik ging naar de markt om wat boodschappen te doen. Een man begroette me. Vroeg me hoe het ging. Ik zei alles goed hoor. De man zei lekker boodschappen aan het doen, Ga je lekker koken? Ik zeg nou koken ken ik niet, maar ik ga een poging doen. De man zei: je kan niet koken??? Een vrouw als jij moet toch kunnen koken? Hoe wil je dat later doen?!! De man was helemaal verbaasd. En snapte er niks van. Waarop ik zei Nou ik ga gewoon een man zoeken die iedere dag voor me kookt en als ik dan van het werk thuiskom dat het eten klaar staat. De man keek me wel 10 seconde verbouwereerd aan, zei niks meer en liep hoofdschuddend weg.

Heb zoo gelachen om die man.

Ook wil ik wat vertellen over de school. Hier op het kamp heb je summerschool daar leren de kinderen veel. Het is niet echt een gebouw meer een soort overkapping. Daar zitten ongeveer 15 kinderen. We hebben nog een school: Sjalom special school for disabled children. Daar gaan ze meeste heen. De kinderen hebben schoolpakjes aan. De school ziet er voor hier goed uit. Maar de kwaliteit van lessen is meestal waardeloos. De kinderen die zitten dan in een klas, zonder leraar. Of als de leraar er zit, zit die lekker de krant te lezen. Een enkele leraar doet maar zn best. Ook is het hier net 50 jaar geleden. Maffia, een meisje van PCC zag er wat somber uit. Dus vroeg wat is er aan de hand? Toen zei ze ik ben geslagen door de leraar. De volgende dag ging ik naar de school om mijn specialattention kindje op te halen. En toen zag ik ook een leraar een kind slaan met een stok. Je ziet al die leraren met een stok rondlopen. Zoo raar!! Als dit in Nederland gebeurt, kom je waarschijnlijk de rest van je leven niet meer aan een baan in het onderwijs.

Van de week zoals iedere dag walking time. Toen zag ik toch een duizendpoot! Niet normaal. Gewoon iets van 15/20 cm! Eng! De vrijwilligers gingen vorige week naar een soort bos. (waar ik niet zoveel zin in had) Maar die hadden mij al verteld dat ze een supergrote spin zagen. Toen hebben ze hem op internet opgezocht. Blijkt het 1 van de gevaarlijkste spinnen ter wereld te zijn.

Gisteravond zat ik buiten en hoorde toch een herrie! Bleek een begravenis te zijn. Als er hier iemand overlijd, vieren de mensen feest. De meeste mensen die sparen hier hun hele leven voor hun begravenis. De vrijwilligers hier zijn voordat ik kwam op een begravenis uitgenodigd. Ze gingen in een bus. Inclusief de overledene. Ergens onder een stoel in een wit laken. Er was veel alcohol en er werd feest gevierd in de bus. Ze dansten gewoon over de overledene heen. Op de aangekomen bestemming begonnen ze ineens ontzettend te huilen en schreeuwen. Ze drinken hier zoveel alcohol op een begravenis omdat ze dan hun emoties meer kunnen laten zien en dat dat het versterkt. Toen ik dit hoorde was ik wel even verbaast.

Ook zie je hier als je op weg ben naar de markt gewoon iemand die doodskisten maakt en verkoopt.

Zondag ben ik naar een klooster geweest. Eerst dacht ik dat we daar ook echt ingingen. Dat was niet zo. Het ging om het landschap. Er waren hele hoge bergen, een soort rotsen. En daar gingen we op. Ongeveer 25 meter hoog. Wat een uitzicht was dat zeg! Echt suupermooi. Denk wel het mooiste uitzicht dat ik ooit gezien heb. Er waren nog hogere bergen waar we op wilden. We zochten en vraagden het aan de mensen. Maar we konden het niet vinden dat was erg jammer maar sowiso al hele mooie dingen gezien. Het was best raar die stilte daar omdat het maar een kwartiertje van het drukke Techniman af was.
Voor de rest op het kamp gaat het zn gangetje. Vind het ontzettend leuk dat de kinderen me nu kennen. Mijn walkingchild Michel komt al rennend op me afrennen in de ochtend en geeft me dan een dikke knuffel. Deze week regent het erg vaak. Als het hier in Ghana regent word alles op stop gezet. Het regent hier ook niet zomaar een beetje. Als het hier regent komt het met BAKKEN uit de lucht vallen. Nederland kan daar niet tegenop. Soms denk ik was het in nederland maar zo dat alles stillag, dan had ik aardig was vrije dagen haha.
Vandaag praatte ik met Mary, de caregiver van mijn feedingchild Aron. Ze vroeg wat ik voor werk deed. Toen kwam het praatje erop over opleidingen. Vroeg wat zei wilde worden. Ze wilde verpleegster worden, dat was haar droom. Alleen vertelde ze dat het heel moeilijk voor haar is om het geld bij elkaar te krijgen. Ze komt uit een arm gezin en opleidingen zijn hier superduur. En meestal alleen maar voor de rijkeren weggelegd.Toen schrok ik wel ff. Want hier in Nederland is het zo vanzelfsprekend dat je maar ff een opleiding gaat doen en daarna gaat werken. En als je nog zin heb om een opleiding te doen doe je dat wel erna. Maar hier zijn het meestal dromen en ze hopen maar dat die droom uitkomt. Je weet wel dat ze in Afrika arm zijn en geen opleiding kunenn betalen maar als het zo dichtbij is bij iemand die je kent, ben je er toch wel ff van bewust dat sommige dingen zoals een opleiding helemaal niet vanzelfsprekend is. Dus we mogen echt dankbaar zijn voor wat we hebben in Nederland, voor anderen is dit helemaal niet vanzelfsprekend.

xxxLiefs Marianne