WEEK 12

Hallo iedereen,

Zondag zagen we al dat iedereen aan het stoken was om PCC heen. We dachten zal wel weer vuilnis zijn. Maar naarmate het avond werd kwam het steeds dichterbij en steeds groter.

Ik en Marlous besloten even een kijkje te nemen. Maar was nog een hele route om er te komen. Onderweg kwamen we 2 jongens tegen en raakte aan de praat, ze geloofde niet dat we naar het vuur gingen. Ze vroegen 3x 'Are you going to town?' Nee we gaan naar het vuur kijken. Oke we zijn wel een beetje ramptoeristen. Toen kwam de bewaker even polshoogte nemen of alles goed was. Toen raakte we aan de praat met de bewaker. Omdat het donker was had Marlous een enorme zaklamp mee. De man vond hem geweldig en Marlous showde wat die allemaal kon, in tegenstelling tot zijn lullige zaklamp. Toen vroeg die zullen we ruilen? Marlous zei jaa daaaag! Voor zulke dingen moet je erbij zijn om het grappig te vinden maar het was hilarisch.

We besloten dat we terug gingen dichterbij PCC en toen zagen we dat het vuur nog dichterbij was gekomen. Omdat het zo'n uitzicht was dat we hadden zagen we het vuur overal. Toen we weer in PCC waren was het vuur ongeveer 20 meter van ons af. Voor degenen die denken ja een vuurtje, nee het was echt een enorm vuur en het regende as in de achtertuin. Heb me moeder geappt dat enorme brand was, hoorde ik achteraf dat dat arme mensje niet heb kunnen slapen. Ghanezen doen alles verbranden omdat ze alle bomen dan niet hoeven te hakken om de grond weer schoon te krijgen. En daarna schijnt het heel vruchtbaar te zijn.

Gelukkig is het goedgegaan en is het niet overgegaan naar ons vrijwilligershuis!

Maar wat ik nog steeds niet begrijp, ze verbranden hier alles. Plastic, bladeren, eigelijk alle vuilis. Maar ze gaan moeilijk doen als ik een peukje opsteek!


Deze week zijn we ook naar het ziekenhuis geweest. We hadden het gevraagd of het mogelijk was om een rondleiding te krijgen. Micheal een caregiver wilde ons helpen. We zijn 2 keer naar het ziekenhuis geweest om een afspraak geregeld te krijgen. We hebben veel geluk gehad met maar 2 keer, want de vorige vrijwilligers hebben 8 keer op en neer moeten lopen om een afspraak te krijgen.
Omdat we met zn 6'en waren moest de groep opgesplist. Ik en Linda gingen bijna weg dus wij mochten een operatie zien. De rest kon dat later nog zien. Hun gingen naar afdeling bevallingen. Linda, Marlous en ik mochten operatie zien. We moesten 'schone' schoenen aan: Crocs die buiten stonden. Daarna moesten we onze operatie outfit aan. Dat bestond eigelijk uit een soort jas. Een doekje voor over je hoofd en een mondkapje. In nederland zou alles steriel moeten zijn, maar dit was verre van. Jas kregen we gewoon van kapstok en het hoofddoekje ook. Binnen 2 minuten waren we in de operatiekamer. Geen handen wassen niks.
De operatie was al bijna klaar, was iemand met een liesbreuk. Ze waren de wond al aan het hechten. Ondertussen liepen de zusters die stonden te wachten om de patient op uitslaapkamer te brengen, lekker met hun mobieltje te spelen. Een ander luisterde mp3.

Daarna kwam er een andere man op de operatiekamer. Eerst kreeg die ruggenprik. Dat lukte niet en het moest 4 keer opnieuw. Had te doen met die arme man. Daarna werd die geopereerd. Hij moest geopereerd worden aan zijn testikel het was een eenooooorme vochtophoping. Niet normaal denk even groot als een hoofd. Die werd verwijderd. Toen ze gingen snijden zeiden ze wel dat we ff aan dekant moesten gaan. Het bloed spatte eruit. Snap niet dat ze het zover hebben kunnen laten komen. Ondertussen moest er nog een velletje papier opgehangen aan de muur. Geen probleem. Even een hamertje pakken en spijkertje in de muur slaan, onder de operatie. Ook was er iets niet goed ontdekt want aan de binnenkant van dat gezwel was er iets wat er niet hoorde. Alleen dat hadden ze nog nooit gezien en het was niet goed. Dus moest het onderzocht worden en moet de arme man nog een keer geopereerd worden. Had met hem te doen. Ook moest Linda fotos maken zodat ze het later nog ff konden bekijken ivm onderzoek. Hierna gingen we weg. Vroegen de chirugen: gaan jullie nu al weg? Hierna gingen we ff bij de andere meiden kijken bij de bevallingen. Alleen die waren er niet. Als we willen mogen we terugkomen op elk tijdstip dat we willen. Op 1 voorwaarde van de dokter: Er kan geschreeuwd worden van de pijn, niet dat we straks een trauma krijgen en geen kinderen meer willen haha.

We gingen de volgende dag. Alleen de vrouw had niet genoeg ontsluiting ze zouden ons bellen maar dat is niet gebeurt. Misschiend at we deze week nog gaan. Maar omdat het zo kort dag is weten we het nog niet zeker. Ivm met special attentions en er gaat veel tijd in zitten.


Zaterdag werden we uitgenodigd om naar een begravenis te gaan. Het was een vriend van mr Buffo, de directeur van PCC. Als je hier naar een begravenis gaat dan draag je zwart of rood, of beide. Deze week had ik een zwart jurkje laten maken. Op de markt had ik verschillende zwarte stof gekocht, iedere keer werd er weer gevraagd 'Ga je naar een begravenis?' 'Nee, van deze stof ga ik jurkje laten maken die ik op feestjes kan dragen haha'. Ik wist toen nog niet dat k naar begravenis ging maar dit was een perfecte gelegenheid om het te dragen, en kreeg ook veel complimentjes van de Ghaneze mensen. We gingen met een hele groep naar de begravenis, deze was bij oldmarket. Het was een ENORME opkomst. Waren zoveel mensen! We dachten nog, deze man had heel veel vrienden. We moesten eerst iedereen op de eerste rij een hand schudden, en dat waren veel. Er stonden grote tenten met de kleur zwart-rood. Er was muziek. Eigenlijk zou je zo denken dat je op een groot festival stond. Eigenlijk is het oook een groot feest. Daarna moesten we zitten en gingen de kinderen van de overleden man een soort speech houden. Dat duurde erg lang. niemand was eigenlijk echt stil. Ook werd er een boekje rondgedeeld met het levensverhaal van de man. De overleden man had 5 vrouwen en 21 kinderen en 35 kleinkinderen. Hij had een groot aanzien in Nkoranza. Hij was in september overleden.
Ik hoorde dat het vroeger zo ging dat als iemand overleden was dat degene meestal naar 7 dagen begraven werd. Dan werd er na dacht ik 3 maanden (weet niet zeker) een nieuwe herdenkingsdienst gehouden. En na een jaar ook weer. Dit is omdat ze vroeger geen internet etc. hadden. En alle vrienden van overal (bv Accra of andere delen in de wereld) die uitgenodigd waren konden dan aanwezig zijn op de begravenis, ook al was dit na een jaar.

Deze man was in september overleden, ik heb gehoord dat hij in het mortearium lag, tot de begravenis. Op een begravenis in Ghana moet je geld betalen. Dit om de onkosten te vergoeden en de drank die er word gedronken. Er stonden tafels en daar kon je geld geven en je naam en later werd dan je naam omgeroepen met hoeveel geld je heb gegeven.

Wij zijn na een anderhalf uur ongeveer weggegaan, omdat het heel lang kan duren.


Zondag zijn we naar de kerk geweest. Samen met Ineke. Het was een healing-church. Ze geloven dat als er een boze geest in je zit dat ze die uitdrijven.

Met verschillende Ghanezen heb ik al gesprekken over het geloof gehad. Ze zijn ontzettend gelovig hier. Zelfs toen we aan het reizen waren en aan het wachten tot de trotro vol was kwamen tot die tijd dominees preken met hun bijbeltje in de bus. Toen ik vertelde dat ik wel geloof, maar dat ik niet naar de kerk ging. Vertelde dat ik het saai vond en dat ik de spreken niet begrijp. En dat ik er niet scheinheilig wil zitten. Dat snapten ze niet. Nu kan ik wel begrijpen waarom. De kerk in Ghana is een feestje. Drums, iedereen danst en er is een geweldige sfeer. Werd gewoon helemaal blij van die kerk.

Er was een man die eerst niet kon lopen vertelden ze en deze zelfde man rende nu heen en weer in de kerk. Ook was er een vrouw en die onderging een ritueel omdat ze dachten dat er een boze geest in der zat. Mensen die hier schizofreen zijn hebben het wel minder. Ze denken dat die mensen door boze geesten bezeten zijn en ze worden vastgebonden en er word voor ze gebeden dat de boze geesten uit hun lichaam weggaan. Was heel interessant allemaal!

s'middags gingen we naar een soort offerfestival. We gingen met Ineke en Bob met de auto. Toen waren we tever doorgereden, maar daar was een mooie natuur, ken je je niet voorstellen.

Gelukkig hebben we het gevonden. Er waren ontzettend veel mensen.

Het feest word 1x per jaar gehouden. Er worden dieren geslacht aan de goden. De reden hiervan is om de goden tevreden te houden. Er waren een soort priesters die onder de witte poeder zaten. Iedereen maakte muziek en danste. Veel mensen waren geloof ik onder invloed (hoorde dat je hier coke ken kopen voor 1,5 cedi, da's ong 50 eurocent maar zal geen beste kwaliteit hebben) En had ook zon idee dat ze hier ook wiet rookte.

Als je machtiger wil worden kan je je eigen geest maken. Je doet bloed van een dier in een soort trompet, met je okselhaar, schaamhaar en een nagel. Zet hem thuis en je hebt je eigen geest. Heel apart haha. Later gingen we naar een offerplaats. Er stonden beelden, ik vond ze eng leek wel of ze door me ziel heenkeken. Er was ook een beeld van een vrouw met een kind in dr armen. Als een vrouw geen kinderen kan krijgen, dan offert ze een dier en bid tot deze God. Zo stonden er verschillende beelden en ieder beeld stond voor een andere God. Ook stond er een soort boom naast. Daar zaten alle koppen van de geofferde kippen in. Dat was zo'n raar gezicht! Later zag ik ook nog een andere offerplaats inclusief boom, met kippenkoppen en hondenkoppen.
Marlous had ook weer de dag van haar leven. Er was een man die helemaal gek van dr was. Deze was echter een aanhouder. Marlous vertelde dat ze al een man thuis had. Ze heb die jongen helemaal op zitten jutten. Ze vond het alleen goed, maar ze wilde wel meerdere mannen hebben, bij voorkeur 5 mannen. De man was het hier niet mee eens. We gingen de discussie aan waarom een vrouw geen meerdere mannen mocht en een man wel. De man die vond het niet kunnen. Tot aan de auto is de beste man meegelopen, een aardig stukje.

Er was ook een meisje met me meegelopen. Ze vroeg om geld. Aangezien dit zo verschrikkelijk vaak gebeurt, ga ik er niet op in. Het is niet te doen om iedereen wat te geven. Toen raakte ik aan de praat met dat meisje. Ik denk dat ze een meisje was van een jaartje of 11. Maar ze was zo wijs en volwassen voor haar leeftijd. Ze vroeg aan me waar woon je? Ik zei Nederland. Ze vroeg of ik haar meewilde nemen. Ik zei dat kan zomaar niet. Ze zei tegen me: 'Wat moet ik dan? Mijn ouders hebben geen geld, ik en mijn zusje moeten werken en we hebben geen opleiding en we hebben niks om te eten'.

Vind het zoooo erg en zo moeilijk om te zien al die armoede. Wij gooien ook zo makkelijk eten weg en een ander heb geneens eten. En je weet ook wel dat het op de wereld gebeurd, maar als je dan zo'n meisje voor je heb staan, breekt je hart wel ff.

Dat meisje scheelde niet veel qua leeftijd met mijn broertje Johan, hij had het kennen wezen. Bij uitzondering heb ik dit meisje maar wat geld toegestopt om eten te kunnen kopen. Het is lastig, want je kan verder ook niet veel doen. En in je achterhoofd weet je gewoon dat hun misschien vanavond niks te eten hebben..

In onze groep hebben we 2 marloezen zitten. Iedere keer dat ze zichzelf voorstellen word er gevraagd: zijn jullie tweeling? Tweelingen krijgen hier dezelfde naam. Alleen de oudste word aangegeven met senior en de jongste junior. Dus bv bij 2 meisjes: Ellen senior en Ellen junior. Ze geloven dat tweelingen 1 ziel hebben en dichter bij God staan. Daarom moeten ze bijna hetzelfde leven hebben.

Ook geloven ze hier in dwergen. Ze zijn als de dood voor dwergen. Ze geloven dat als een baby op wonderbaarlijke wijze verdwijnt, dat het door dwergen ontvoerd is. Later als het kind na jaren eventueel thuiskomt en volwassen is, heeft hij van de dwergen speciale krachten meegekregen. Als het een goed iemand is dan kan hij genezen etc. En als het een slecht persoon is kan hij je vernietigen.

Ook gaat er een roddel op pcc over een caregiver, ze hallicuneerde en nu denken ze dat er een boze geest in haar zit en daar maken ze zich aardig zorgen over.

Wat een geloven allemaal in Ghana he?


Liefs Marianne